غزلی تقدیم به تکسوار جاده ی عشق

ای امام نازنین ای مهدی صاحب زمان

در فرج تعجیل کن کامد به لب جان جهان

سوسن و سنبل دگر افسرده است و برگ ریز

شد کمانی از غمت بالای آن سرو روان

بلبلی کز فیض تو آموخت او روزی سخن

نک به کنجی بی بیان آهش رود تا آسمان !

مثل زر شد روی بستان و گلستان جهان

رنگ دستار تو گیرد گر بیایی بی گمان !

گر بیایی قامتت برپا کند یوم الجزاء

هم به قد قامت بماند چون مؤذن در اذان

دلبران بازارشان از دیدنت گردد کساد

چون ز تو آموخت باید دلبری ای جان جان

آنکه دم زد از مدینه ی فاضله اما نشد

گو بیا جنت نگر اندر زمین ، آخر زمان

حلقه زن بر گرد تو فرزانگان رخ در رخت

بنگر اینک دور عشق و عاشقی در انس و جان

ریزد از لبهای دردانه ی نبی در و گهر

میدرانند از لقائت جیب خود دردی کشان

نقطه ی پایان ندارد زانکه رسم عاشقی

می کنم خال لبت را اختتام داستان .

● سروده شد در ظهر روز جمعه ، در مدرسه دارالشفاء قم . در مورخه ی 14 مهرماه سال 1385 هجری شمسی ، مصادف با 12 رمضان المبارک سال 1427 هجری قمری .

• تقدیم به همه ی دوستان گلم : مجید شجاعی •