شمه ای ز اوصاف شاه مدینه ( ص ) بخش فرجامین
اماﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
ﺍﺯ ﺩﺍﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻫﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺻﻒ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺰﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﻢ، ﮔﻔﺖ: ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻮﻗّﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ، ﺭﻭﻯ ﻧﻜﻮﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻰ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﻗﺎﻣﺖ، ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﻯ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﻰ ﻧﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺨﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻯ ﺳﺮﺵ ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻓﺮﻕ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺮﻣﻪ ﮔﻮﺵ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ، ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪ، ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﺶ ﺭﮔﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ. ﻫﺎﻟﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺩﻗﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺵ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺤﺎﺳﻨﺶ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ، ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺻﺎﻑ، ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺑﺰﺭﮒ، ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻓﺶ ﺧﻄﻰ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﺮﺩﻧﺶ ﮔﻮﻳﻰ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﮕﺎﺭﻳﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ. ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻳﺶ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮﺩ. ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﻋﻀﻠﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮﺩ. ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭﺷﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﻬﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﻣﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺳﺎﻗﻬﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﭘﺮ ﻣﻮ ﺑﻮﺩ. ﻣﭽﻬﺎ ﺑﺰﺭﮒ، ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﻭ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﭘﺮﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﮔﻮﺩﻯ ﻛﻒ ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﺎﻳﺶ ﺻﺎﻑ ﻭ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﭼﻜﻴﺪ. ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﻨﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺍﻓﻜﻨﺪ. ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﮕﻮ. ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻮﺩ. ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻴﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺖ. ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻯ ﺑﻠﻴﻎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ. ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ. ﺧﻮﻳﻰ ﻧﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ. ﻧﻪ ﺧﺸﻦ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ. ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﺬﻣّﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ؛ ﺁﺭﻯ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺪ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻧﺎﻣﻠﺎﻳﻤﺎﺗﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺣﻖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻛﺴﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺳﺘﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ [ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ] ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﺯﺩ. ﭼﻮﻥ ﺧﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺗﺒﺴّﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﮕﺮﮒ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﺪﺗﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻢ، ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍست ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ.
" انشا الله ما و شما نیز چنین باشیم "
