سلام بر تو ای محمد صلی الله علیک ، تو که نمایشگر انسان کاملی ، تو که با مهر و پاکیت ، انسان را آنسانش کردی . سلام بر تو که پیامبر گلها هستی و بوی گیسویت مستی فزاست .
تو بشر را از چاه خودساخته اش در آوردی و به ماهش رساندی .
وا اینک مبعث تست و ما در پوست خود نمی گنجیم .
◆ این روز زیبا و دل انگیز بر همه ی مسلمانان جهان مبارک باد ◆
ارادتمند همگی شما : مجید شجاعی ، قم المقدسه .
اماﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
ﺍﺯ ﺩﺍﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻫﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺻﻒ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺰﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﻢ، ﮔﻔﺖ: ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻮﻗّﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ، ﺭﻭﻯ ﻧﻜﻮﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻰ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﻗﺎﻣﺖ، ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﻯ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﻰ ﻧﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺨﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻯ ﺳﺮﺵ ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻓﺮﻕ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺮﻣﻪ ﮔﻮﺵ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ، ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪ، ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﺶ ﺭﮔﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ. ﻫﺎﻟﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺩﻗﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺵ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺤﺎﺳﻨﺶ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ، ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺻﺎﻑ، ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺑﺰﺭﮒ، ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻓﺶ ﺧﻄﻰ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﺮﺩﻧﺶ ﮔﻮﻳﻰ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﮕﺎﺭﻳﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ. ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻳﺶ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮﺩ. ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﻋﻀﻠﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮﺩ. ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭﺷﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﻬﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﻣﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺳﺎﻗﻬﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﭘﺮ ﻣﻮ ﺑﻮﺩ. ﻣﭽﻬﺎ ﺑﺰﺭﮒ، ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﻭ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﭘﺮﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﮔﻮﺩﻯ ﻛﻒ ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﺎﻳﺶ ﺻﺎﻑ ﻭ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﭼﻜﻴﺪ. ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﻨﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺍﻓﻜﻨﺪ. ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﮕﻮ. ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻮﺩ. ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻴﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺖ. ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻯ ﺑﻠﻴﻎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ. ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ. ﺧﻮﻳﻰ ﻧﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ. ﻧﻪ ﺧﺸﻦ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ. ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﺬﻣّﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ؛ ﺁﺭﻯ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺪ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻧﺎﻣﻠﺎﻳﻤﺎﺗﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺣﻖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻛﺴﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺳﺘﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ [ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ] ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﺯﺩ. ﭼﻮﻥ ﺧﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺗﺒﺴّﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﮕﺮﮒ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﺪﺗﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻢ، ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍست ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ.
" انشا الله ما و شما نیز چنین باشیم "
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﮔﺮﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻮﻗّﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻰ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ. ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺑﻮﺩ. ﻧﻪ ﺍﺯ ﻟﺎﻏﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩﻫﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻰ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻯ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ، ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻰ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ، ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﻰ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻰ، ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺍﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻗﺎﻣﺘﻰ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻠﻨﺪ، ﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺵ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻔﻴﺪﻯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺳﺮﺧﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ. ﺍﻳﺮﻭﺍﻧﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﺻﺎﻑ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﭻ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭﺷﺖ، ﺳﺎﻗﻬﺎﻯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻔﺼﻞ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ. ﻛﻔﻬﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﭘﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻣﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﮔﻮﺩﻯ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ... ﻣﮋﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ، ﻣﺤﺎﺳﻨﺶ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺷﺎﺭﺑﺶ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻮﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﭼﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺧﻀﺎﺏ، ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪ. ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻓﺮﺍﺥ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ، ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ، ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ، ﻭ ﻣﻮﻳﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻑ ﺧﻄﻰ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻳﺶ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﻮﺩ. ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ، ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﭘﻬﻦ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺘﻰ ﻧﮕﺎﺭﻳﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺳﭙﻴﺪﻯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﻭ ﺳﺎﻗﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ. ﭼﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻠﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩ، ﻟﮕﻦ ﺧﺎﺻﺮﻩ ﺍﺵ [ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻟﺎﻭﺭﺍﻥ ] ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ، ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﻗﺮﺹ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮﺩ. ﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﻭ ﺑﻰ ﻗﻮﺍﺭﻩ، ﻭ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﻯ ﺳﺮﺵ ﻧﻪ ﻣﺠﻌّﺪ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺨﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻧﻪ ﻛﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺯﻧﻨﺪﻩ. ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﻣﻔﺼﻠﺶ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﭘﻬﻦ ﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻜﻢ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻣﻮﻳﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺟﺰ ﺧﻂ ﺑﺎﺭﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻓﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﺪﻧﻰ ﺑﻰ ﻣﻮ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻑ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﻫﺎﻯ ﺳﭙﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﭘﻴﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﻣﻌﻄّﺮ ﺑﻮﺩ. ﻛﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺸﺎﺩﻩ، ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﻗﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻯ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺟﺬّﺍﺏ ﺑﻮﺩ. ﻛﺸﻴﺪﻩ ﮔﺎﻡ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ. ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺸﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻣﻰ ﺯﺩ ﮔﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺷﻴﺒﻰ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ. ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﺒﺴّﻢ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﺴﺎﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﮕﺮﮒ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺟﻬﻨﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ.
★ جان جهانی بفدایش باد ★
* - ادامه دارد ...
